Huling Hirit Para Sa Unang Pag-ibig

Nang mahulog ako sa’yo, kumuha agad ako ng ballpen at papel. Ganun ako kapag inspirado. Magsusulat. Bubuo ng isang magandang istorya dahil lamang sa isang pangyayari sa buhay ko.

Sinimulan ko ang istorya natin nang nagsimula ako maging tanga.

Nag-ubos ako ng oras. Ng papel. Ng utak. Para lang maganda ang kalabasan ng istorya nating dalawa. Siyempre naman, ikaw yata ang una kong pag-ibig. Gusto ko, perpekto ang lahat. 

Unang beses ko makaramdam nang mabilis na pagtibok ng puso na walang kinalaman sa pag-inom ko ng kape. 

Unang beses ko makaramdam ng pagsakit sa sikmura na walang kinalaman sa paglalabas ng ‘sama ng loob’ sa banyo.

Iba ang naramdaman ko sa’yo. Sa unang pagkakataon, nasabi ko sa sarili ko na “Sa wakas, nagmahal din ako.”

Pero alam mo, nararamdaman ko naman na hindi talaga puwede maging tayo.

Kung ang love story ko para sa akin at sayo ay isinulat ko para gawing pelikula, malamang hindi papatok. Lalangawin sa sinehan. Sayang ang gagastusin para sa paggawa ng pelikula. Paulit ulit lang kasi e. Pabalik balik tayo. Walang katapusang pag-ikot. Iisa ang kinakalabasan:

Mamahalin kita, masasaktan ako, kakalimutan kita. Mamahalin kita ulit, masasaktan ulit ako, kakalimutan ulit kita.

Walang bago. Pareho lang palagi. Masasaktan lang ako palagi sa huli. Dahil kahit ilang beses ka magmahal, hindi magiging ako yun. Kaya hindi rin magiging tayo kahit kailan.

Nakakasawa na. Gusto ko na tigilan ito. Pero alam mo, hanggang may tinta ang ballpen ko, hindi ako titigil na isulat, kahit paulit ulit, ang istorya natin na wala naman talagang pinatutunguhan.

Ang sakit ko sa ulo! Talaga nga naman.

Sa akin na nga siguro ang problema. Puro kasi ako kalokohan. Alam ko naman kasi na isa lamang kahibangan ang isang ako at isang ikaw. Na kahit kailan, hindi puwedeng maging isa ang isang ikaw at isang ako dahil masyado tayong magkaiba.

Sa pagdaan nga ng mga panahon, dun ba sa bawat pagkakataon na bumabalik ang nararamdaman ko para sa’yo, sinasabunutan ko ang sarili ko. Ang hirap mo kasi kalimutan. Ang akala kong wala na. Pero parang allergy kita sa sipon na balik ng balik. 

Mawawala pero babalik. Iistorbohin at iistorbohin ako.

Pero alam mo, ‘ang mga panahon at pagkakataong na yun na nabanggit ko ay tapos na. Nagising na lang ako isang araw na wala na ko pakialam sa’yo pagdating sa kinalaman mo sa puso ko. Kumbaga sa allergy ko sa sipon, tanggap ko na na nandiyan lang parati. Hindi na aalis. Pero, hindi na rin ako naaapektuhan dahil sanay na ko. Hindi ko na pinapansin.

Sa wakas nga, nasabi ko sa sarili ko, tapos na rin ang parte ng puso ko na kasama ka. 

Nga pala, hindi ko na maitutuloy ang istorya natin. Wala na rin kasing space ang notebook na pinagsusulatan ko nito. Dahil sa sobrang daming maling scenes kasi, naubos na. 

Saka, nawalan na rin pala ng tinta ang paborito kong ballpen.

At isa pa, hindi na kasi uso ngayon ang nagsusulat sa notebook; sa computer na. E tinatamad na ko i-type ang naisulat ko na sa notebook sa computer ko.

So mukhang wala na talagang pag-asa.